In het DSO is afgesproken dat de grootte van een aanleverbestand maximaal 1 Gb is. Daarnaast is de grootte van een individuele geometrie maximaal 100 Mb.
Het kan zo zijn dat bestanden groter zijn. Het is mogelijk om ze dan met een paar bewerkingen - simplify, snap to grid en fix geometries – fors te verkleinen waardoor de omvang weer acceptabel wordt. Of deze bewerkingen juridisch mogelijk zijn voor ieder bestand is iets wat het bevoegd gezag zelf moet bepalen.
Een voorbeeld.
De 10 grootste GIO’s van een waterschapsverordening waren gezamenlijk 1.480 mb (de aanlevering zelf 1.630 mb).
We bewerkten de locaties in drie stappen:
- Simplify (vereenvoudigen): reduceert het aantal punten tussen een lijn. Hier werden alle punten met een afstand van minder van 10 cm tot elkaar weggehaald;
- Snap to grid: legt een raster en zorgt dat alle punten op het raster vallen;
- Fix geometries: zorgt dat alle geometrieën weer inhoudelijk kloppend zijn.
Deze drie stappen zijn herhaald tot de geometrie het DSO in kon. De automatische tool hiervoor (een plug-in in QGIS) is inmiddels beschikbaar op Github.
Minder ruimte
Daarnaast kwamen we nog andere dingen tegen in bestanden van verschillende waterschappen. Je ziet in de bestanden bijvoorbeeld allerlei kleine objecten die geen nut hebben in het omgevingsdocument. Als je er geen regel over stelt, hoef je die objecten ook niet op te nemen. Al die objecten, die je bv voor een andere basisregistratie wel nodig hebt, nemen enorm veel ruimte in.
Ook zagen we dat er onhandig om wordt gegaan met bijvoorbeeld het leggen van een buffer om een sloot. Als je die buffer in een rechthoek legt en niet in een kromme bocht, scheelt dat ook heel veel in omvang. En hier wordt het, denken wij, niet minder goed of nauwkeurig door.
Voorbeeld Beschermingszones . De schaal is 1 op 49 (1cm is 49 cm). Kortom, dit is een sloot van ongeveer 50cm. Het rode deel van de bocht wijkt 6 cm af van het groene deel. Verwaarloosbare verschillen?
